G3

Gewehr 3 (G3) – niemiecki karabin automatyczny, wersja karabinu automatycznego CETME Modelo B. Od 1959 roku przepisowy karabin Bundeswehry, od 1997 roku zastępowany przez karabin G36.

  Opis
G3 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odrzut zamka półswobodnego hamowanego rolkami. G3 strzela z zamka zamkniętego. Zamek składa się z tłoka zaporowego i trzonu zamkowego pomiędzy którymi znajdują się rolki opóźniające otwarcie zamka. Mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego i pojedynczego. Bezpiecznik nastawny, połączony z przełącznikiem rodzaju ognia.
G3 jest bronią zasilaną przy pomocy magazynków o pojemności 20 nab.
Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. Przewód lufy ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 305 mm. Wewnątrz komory nabojowej wykonane jest 12 rowków Revellego o długości 6 mm ułatwiających wyrzut łuski.
Kolba stała, z tworzywa sztucznego (G3A3), lub składana (G3A4 i G3KA4). Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik bębnowy z przeziernikami, o nastawach 200, 300 i 400 m, oraz szczerbinką o nastawie 100 m).
G3 jest przystosowany do miotania granatów nasadkowych.

FN Scar

SCAR (Special Operations Forces Combat Assault Rifle) – modułowy karabin automatyczny skonstruowany przez  dla Dowództwa Operacji Specjalnych Stanów Zjednoczonych (USSOCOM) w ramach przetargu na karabin dla sił specjalnych. Był testowany m.in. przez Navy SEALs. Karabin ma dwa typy: SCAR-L (Mk 16), lżejszy, wykorzystujący amunicję 5,56 mm NATO oraz SCAR-H (Mk 17), cięższy, wykorzystujący amunicję 7,62 mm NATO. Oba mogą w przyszłości mieć inne warianty, np. karabiny snajperskie. Od czerwca 2007 pierwsze karabinki i karabiny SCAR z początkowej produkcji zaczęły trafiać do jednostek, gdzie przeprowadzano podstawowy trening z nowym rodzajem uzbrojenia, przygotowując instrukcje i programy nauczania.

Opis konstrukcji

System SCAR jest uniwersalnym karabinem samoczynno-samopowtarzalnym przeznaczonym dla sił specjalnych. Monolityczna komora zamkowa pozwala na umieszczenie na jej grzbiecie długiej uniwersalnej szyny montażowej, zaś przez całą jej długość biegną szyny prowadzące suwadło. Szyny owe, podobnie jak wszystkie pozostałe elementy związane z górną częścią komory zamkowej, są z nią połączone śrubami, tak samo jak lufa. Oznacza to możliwość wymiany lufy, ale nie jest to lufa szybkowymienna. Komora spustowa jest wykonana z tworzywa sztucznego. Zawiera klasyczny mechanizm spustowo-uderzeniowy z przechwytywaniem kurka, obsługiwany skrzydełkami po obu stronach, które można ustawić w położeniu zabezpieczenia, ognia pojedynczego i ciągłego. Ponadto w komorze znajduje się gniazdo magazynka, zatrzask zamka i chwyt pistoletowy. Kolba jest składana na prawą stronę, ma regulowaną długość stopki oraz wysokość poduszki podpoliczkowej.
Suwadło z wieloryglowym zamkiem ryglowanym obrotowo, stanowi zapożyczenie z AR-18. Mechanizm powrotny to pojedyncza sprężyna na długiej żerdzi, zakończonej oporą działającą też jako zatrzask utrzymujący na miejscu zespół kolby. Przekazywanie suwadłu takiej samej energii przez mechanizm gazowy (przy odmiennych wartościach ciśnień i czasów ruchu pocisku w lufach różnej długości) rozwiązano poprzez dostosowanie średnic otworów gazowych. Niezależnie od długości lufy, zespół komory gazowej jest mocowany w takiej samej odległości od wlotu – tłoczysko w każdej wersji ma taką samą, bardzo małą długość. Górna część prostopadłościennego suwadła jest wydłużona, biegnie nad lufą aż do przedniego końca komory zamkowej, gdzie styka się z tłoczyskiem. Rączkę napinającą umieszczono w biegnącej nad lufą przedniej części suwadła, przy czym można ją przekładać, w zależności od potrzeb, na prawą lub lewą stronę.
Do produkcji wejdzie wiele wersji karabinu w obu kalibrach.
Mk 16 będzie miał trzy wersje o długościach luf: 253 mm, 351 mm i 457 mm. Podobnie będzie w przypadku Mk 17 – trzy wersje będą miały długości luf: 330 mm, 400 mm, 500 mm. Dzięki lufom o różnej długości karabin będzie dobrze sprawdzał się zarówno jako broń snajperska, jak i w walce na krótkie dystanse (np. w budynkach).
60% elementów konstrukcyjnych obu typów będzie identycznych. SCAR-L będzie wykorzystywał standardowe magazynki M16, natomiast SCAR-H nowe magazynki dwudziestonabojowe.
Mk 16 ma zastąpić karabinki M4A1, Mk 18 oraz karabin MK 12 SPR, natomiast Mk 17 karabiny M14 oraz Mk 11 SWS. W 2010 Program FN SCAR skończono i odwołano a wszystkie egzemplarze wracają z jednostek do magazynów.

MP5

Historia konstrukcji

Pistolet maszynowy MP5 jest produkowany przez niemiecką firmę Heckler und Koch od 1966 roku i jest dostosowany do naboju pistoletowego 9 x 19 mm Parabellum.
Automatyka pistoletu maszynowego działa na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego, zawierającego dwie symetryczne rolki hamujące. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i ciągłym, a przełącznik rodzaju ognia jest jednocześnie bezpiecznikiem. Na zamówienie broń może być wyposażona w ogranicznik długości serii (3, 4 lub 5 strzałów w serii). Lufa jest zakończona tłumikiem płomienia. Zasilanie z magazynku pudełkowego lub łukowego (magazynek ten wprowadzono w 1976 roku) o pojemności 10, 15 bądź 30 nabojów. Celownik bębnowy (obrotowy) ze szczerbinką i nastawami na 25 i 100 m.
Ponadto w wyposażeniu specjalnym znajdują się: celownik optyczny o 4-krotnym powiększeniu, nastawach na 15, 25, 50, 75 i 100 m z możliwością wprowadzenia poprawek na wiatr boczny, pasywny celownik noktowizyjny, halogenowe urządzenie celownicze.
Większość elementów wykonana jest metodą tłoczenia i może być wymieniana na identyczne elementy karabinu G3.
Pistolet maszynowy MP5 wszedł w 1966 roku na wyposażenie niemieckiej policji federalnej i granicznej oraz niektórych oddziałów wojskowych Niemiec i innych krajów. W następnych latach stał się jednym z najpopularniejszych typów pistoletów maszynowych.

MP 5 w Polsce

Pistolety maszynowe są obecnie powszechne w większości grup specjalnych w Polsce. Pierwszym użytkownikiem MP5 była Wojskowa Formacja Specjalna GROM, która do dziś używa różnych modeli tej broni, m.in.: MP5A3 z oświetleniem taktycznym, MP5SD6, MP5K. Następnie pistolety MP5 (początkowo produkcji tureckiej) trafiły do policyjnych antyterrorystów. Tuż przed wydarzeniami w Magdalence zaczęto kupować oryginalne niemieckie MP5 dla centralnej jednostki, po tragicznych wydarzeniach w Magdalence zintensyfikowano ten proces kupując pistolety w najnowszej serii F. W policyjnym arsenale znajdują się głównie pistolety w wersji MP5A3 z oświetleniem taktycznym (zarówno niemieckie jak i tureckie), oraz śladowa ilość MP5K PDW (m.in. w SPAP Katowice), MP5K (BOA) i MP5SD6 (BOA). Pistolety MP5 trafiły również na wyposażenie Wydziału Realizacyjnego Komendy Stołecznej Policji i CBŚ. Do Wojska Polskiego pistolety MP5 trafiły również poprzez Morską Jednostkę Działań Specjalnych FORMOZA która używa wersji MP5-N, oraz Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej Warszawa używający modeli MP5A3 i MP5K PDW z kolbami i łożami na latarkę szwajcarskiej firmy Brugger & Thomet. Śladowe ilości MP5 zostały w latach 90. kupione dla 1 Pułku Specjalnego Komandosów z Lublińca. Również V Wydział Realizacji i Działań Antyterrorystycznych ABW ma w swoim arsenale MP5 w wersji A5, K, SD6. W większości z kolbami Brugger & Thomet, oświetleniem taktycznym Sure-Fire i celownikami holograficznymi EOTech 551. Pistoletów produkcji niemieckiej, oraz szwajcarskie (Brugger & Thomet) użytkuje Wydział Zabezpieczenia Działań Straży Granicznej Feniks (obecnie w składzie Zarządu Zabezpieczania Działań), są to modele MP5F, MP5K. Głównie ze szwajcarskimi kolbami wzorowanymi na tych od H&K UMP, oświetleniem Sure-Fire i celownikami Aimpoint Comp M3. Najmłodszym użytkownikiem szwajcarskiej MP5A5 są Grupy i Wydział Realizacyjny Departamentu Kontroli Resortowej podległej ministerstwu finansów.

 Co do ASG:

Jest to świetna broń w pomieszczeniach ponieważ jest mała i lekka.Szybkostrzelność też niczego sobie.
Dla mnie za mała ale jak ktoś lubi krótkie bronie to polecam.

M16

W 1955 roku w amerykańskiej firmie Armalite powstał prototyp karabinu AR-10 (kalibru 7,62 × 51 mm NATO). Jego konstruktor Eugene Stoner postanowił skonstruować możliwie najlżejszy karabin automatyczny. Dzięki starannemu doborowi układu konstrukcyjnego (układ z odprowadzaniem gazów prochowych bez tłoka gazowego, z bezpośrednim działaniem gazów prochowych na suwadło) i materiałów (szerokie wykorzystanie aluminium zamiast stali) jego karabin ważył zaledwie 3,2 kg (opracowany w tym samym czasie M14 – ponad 4 kg).
Nowy karabin był badany przez armię amerykańską, ale awangardowa konstrukcja nie wzbudziła zaufania wojskowych. W 1960 roku firma Armalite rozpoczęła seryjną produkcję AR-10, ale z braku zamówień została ona szybko zakończona.
W tym samym czasie w USA, wzorem innych krajów, trwały prace nad opracowaniem naboju pośredniego. W 1957 roku opracowano w oparciu o nabój cywilny .222 Remington Magnum nabój oznaczony .223 Remington (5,56 × 45 mm). Stoner przystosował swój karabin do zasilania nową amunicją. Nowy AR-15 był jeszcze mniejszy i lżejszy niż AR-10. Nowa amunicja sprawiła, że odrzut karabinu był minimalny, a umieszczenie kolby na przedłużeniu lufy (tzw. liniowy układ broni) sprawiło, że karabin był łatwy do opanowania przy strzelaniu.
Testy wojskowe jednak wykazały, że celność karabinu jest niska. Ciągłe problemy z bronią sprawiły, że w 1959 roku Armalite sprzedała prawa patentowe nowego karabinu firmie Colt's Patent Firearms Company. W 1960 roku Stoner także przeniósł się do Colta. W tym samym roku poradzono sobie z problemem celności AR-15. Okazało się, że źle dobrano skok gwintu lufy. Po zmianie skoku gwintu karabin uznano za gotowy do produkcji seryjnej i rozpoczęto promocję broni.
Pierwszym zamawiającym były Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Zamówione karabiny (8 tysięcy sztuk) miały zastąpić karabinki M1 i M2, w które uzbrojeni byli żołnierze chroniący lotniska i bazy pocisków rakietowych. W 1962 roku 1000 karabinów zamówiła Armia Stanów Zjednoczonych. Zakupione karabiny zostały dostarczone amerykańskim jednostkom walczącym w Wietnamie. W 1963 roku przyszło następne zamówienie ze strony lotnictwa (19 tys. karabinów). Jednocześnie na zamówienie armii powstała nowa wersja XM16E1 wyposażona w dosyłacz zamka. Zamówiono 85 tys. sztuk karabinów XM16.

Opis konstrukcji:
Karabin M16A4 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy (gazy prochowe są doprowadzane bezpośrednio na suwadło, karabin nie posiada klasycznego tłoka gazowego). Ryglowanie przez obrót zamka w lewo. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Zamek zwalniany przyciskiem z lewej strony gniazda magazynka. Po prawej stronie broni ręczny dosyłacz zamka. Rękojeść przeładowania w kształcie litery T za chwytem transportowym (nieruchoma w trakcie strzelania). Mechanizm spustowy z ogranicznikiem długości serii umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i seriami trzystrzałowymi. Przełącznik rodzaju ognia połączony z bezpiecznikiem, po obu stronach broni. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (możliwość użycia magazynków 20 nabojowych). Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przerzutowego (z przeziernikiem). Po zdjęciu chwytu transportowego, możliwość zamocowania w jego miejscu celownika optycznego lub optoelektronicznego. Część karabinów zamiast standardowego łoża ma zamocowany zestaw czterech szyn Picatinny, w tym przypadku celownik kolimatorowy jest mocowany przed chwytem transportowym.

Co do ASG:

M4

M4 (ang. M4 Carbine) – karabinek szturmowy produkcji amerykańskiej.
Broń wprowadzona na uzbrojenie armii USA i innych krajów w połowie lat 90. Będąca wersją rozwojową karabinów z rodziny M16. Zbudowana została z powodu zapotrzebowania armii USA na broń o mniejszych wymiarach przeznaczoną dla oddziałów specjalnych i jako broń do samoobrony.
Zasadnicze zmiany w stosunku do poprzednich wersji to skrócenie lufy, zastąpienie kolby stałej kolbą składaną. Produkowany jest w kilku wersjach różniących się rodzajem mechanizmu spustowego, rodzajem łoża i komory zamkowej. Skrócenie lufy zmniejszyło zasięg skuteczny. Dodano szynę na górnej części broni, dzięki czemu można zdejmować rękojeść do przenoszenia broni i montować w jej miejscu różnego rodzaju celowniki optyczne lub kolimatorowe.
Początkowo M4 był używany przez żołnierzy jednostek specjalnych, z czasem stał się popularną bronią także w jednostkach zwykłej piechoty, jako uzbrojenie młodszych oficerów, obsług broni ciężkiej i coraz częściej szeregowych żołnierzy. M4 stał się także następcą pistoletów maszynowych M3 używanych przez załogi czołgów M1 Abrams.
Pierwsza wersja M4, mogła podobnie jak M16A2 strzelać ogniem pojedynczym i seriami trzystrzałowymi, później rozpoczęto produkcję wersji M4A1 mogącej strzelać seriami o dowolnej długości. W chwili obecnej najpopularniejsza jest wersja M4A1 R.I.S. z czterema szynami Picatinny do montażu dowolnego wyposażenia taktycznego, takiego jak: laserowe wskaźniki celu, oświetlenie taktyczne, strzelby taktyczne (XM-26 LSS, Remington 870 MCS), granatnik podwieszany M203, celownik optyczny lub kolimatorowy.
M4 jest używany między innymi przez Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, Siły Obronne Izraela, komandosów z SAS.
Polska jednostka specjalna GROM wykorzystywała jako podstawową broń cywilne klony kbk M4 czyli karabinki Bushmaster XM15E2S M4A3 i KAC SR-16 Carbine. Od 2008 roku są one zastępowane przez karabin HK416.

Co do ASG:

Ci co uwielbiają armie amerykańską biegają zawsze z tą repliką lub M16. Strzelałem trochę z tego i muszę powiedzieć że niezłe ale ja wole Beryla czy jakieś rosyjskie konstrukcje.Jest to jedna z najpopularniejszych replik więc z 150zł można coś amatorskiego dla siebie kupić.

G36

W połowie lat siedemdziesiątych podstawowym uzbrojeniem żołnierzy był karabin G3 (zmodernizowany, produkowany na licencji hiszpański CETME B). Był to karabin 7,62 x 51 mm NATO, jeden z lepszych, ale ciężki i o dużym odrzucie, praktycznie uniemożliwiającym strzelanie seriami.
W tym czasie popularność zaczęły zdobywać karabiny kalibru 5,56 x 45 mm, lżejsze i łatwiejsze do opanowania przy strzelaniu seriami. Konstruktorzy niemieccy opracowali wersje G3 tego kalibru (G33), ale była ona produkowana wyłącznie na eksport. Na potrzeby Bundeswehry postanowiono opracować nową, rewolucyjną broń – karabin zasilany amunicją bezłuskową. Broń oznaczona symbolem G11 i amunicja do niej zostały opracowane, ale rozliczne problemy techniczne spowodowały, że do końca lat osiemdziesiątych nie udało się rozpocząć produkcji tego karabinu, a w latach dziewięćdziesiątych w zjednoczonych Niemczech zabrakło pieniędzy na wprowadzenie nowej, rewolucyjnej broni do uzbrojenia. Upadek programu karabinu G11 pociągnął za sobą bankructwo firmy Heckler und Koch.
Decyzja o zaniechaniu dalszych prac nad G11 sprawiła, że podstawowym karabinem Bundeswehry nadal był G3. Postanowiono więc choć w ograniczonym zakresie wprowadzić do uzbrojenia karabiny kalibru 5,56 mm. W tym czasie najnowszym karabinem tego kalibru produkowanym przez HK był G41. Karabin dobry, ale bardzo drogi – kosztował 1700$ za sztukę, a więc tyle co trzy karabiny średniej klasy. Zaciskającej pasa niemieckiej armii nie stać było na tak drogą broń. Pojawiła się propozycja zakupu austriackich karabinów Steyr AUG. Jednak opór przed przyjęciem do uzbrojenia zagranicznej broni był na tyle duży, że decyzję ciągle odwlekano.
Brak decyzji został wykorzystany przez firmę HK. Po bankructwie została ona kupiona przez koncern British Aerospace (obecnie BAe Systems). Nowe kierownictwo firmy przeprowadziło reformę firmy i w 1990 podjęło decyzję o rozpoczęciu prac nad nowym karabinem. Głównym konstruktorem broni, której zostało nadane oznaczenie HK50, był Ernst Mauch. Postawiono przed nim zadanie zbudowania karabinu, który będzie tani w produkcji, a jednocześnie zachowa zalety poprzednich karabinów firmy HK.

 Pierwszym użytkownikiem tej broni w wersji G36 i G36K był GROM, który zakupił małą ilość tej broni pod koniec lat 90. Kolejnym wojskowym użytkownikiem jest Formoza, która wyposażona jest w karabiny wersji G36KV , również z podwieszanymi granatnikami H&K AG36. Jest to podstawowa broń długa tej jednostki. Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej z Warszawy testował karabinki G36KV. Po tragicznych wydarzeniach w Magdalence, na skutek których śmierć poniosło dwóch policyjnych antyterrorystów, karabinki G36KA 1 i G36C weszły na wyposażenie Biura Operacji Antyterrorystycznych. Docelowo każdy operator tej jednostki ma mieć dwie jednostki broni długiej: G36C i MP5. G36KA 1 są stosowane przez spotterów jako broń wsparcia (w tym celu część karabinów wyposażono w magazynki bębnowe i lunetę o dużym powiększeniu firmy Zeiss). Oprócz centralnej jednostki karabiny G36KA 1 trafiły również do Samodzielnego Pododdziału Antyterrorystycznego Policji (SPAP) w Katowicach i Łodzi, natomiast G36C do CBŚ. Subkarabinki G36C są również na wyposażeniu Biura Ochrony Rządu i V Wydziału Realizacji i Działań Antyterrorystycznych ABW (G36CV). Policyjne G36 zazwyczaj są wyposażone w celowniki holograficzne Eotech 552 i oświetlenie taktyczne firmy SureFire.

 Co do Asg:

Gorąco polecam tą replikę.Cechują ją lekkość szybkostrzelność i świetne wykonanie.
Nie raz spotykałem się na poligonach przeciwko tej broni i naprawdę celność robi wrażenie. Jeżeli chodzi o dostępność to raczej problemu nie będzie za koło 400zł można kupić taką replikę na wielu stronach.

PPSz

Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Georgija Szpagina na konkurs na nową broń tej klasy w celu zastąpienia zbyt skomplikowanego w produkcji pistoletu maszynowego PPD-40 Diegtariewa. Oprócz PPSz do konkursu stanął ulepszony PPD-40 i pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w drugiej połowie 1940 roku i zakończyły zwycięstwem pistoletu PPSz, który najlepiej przeszedł próby niezawodności. 21 grudnia 1940 został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda - "pistolet maszynowy Szpagina wzór 1941", w skrócie PPSz-41. Popularna nazwa "pepesza" pochodzi od rosyjskich nazw liter inicjału nazwy broni.
Konstrukcja PPSz opierała się na pistolecie maszynowym PPD-40, do którego był bardzo podobny z wyglądu (PPD z kolei był wzorowany na fińskim Suomi). W porównaniu z PPD, konstrukcja PPSz była maksymalnie uproszczona, a przede wszystkim znacznie prostsza w produkcji dzięki zastąpieniu skomplikowanych metod obróbki tłoczeniem i zgrzewaniem. Nowo powstała broń była zarazem wysoce niezawodna i odporna na trudne warunki użytkowania.
Konstrukcja pistoletu nie podlegała znaczącym zmianom podczas produkcji, wprowadzano jedynie drobne ulepszenia szczegółów oraz zmiany mające na celu dalsze uproszczenie produkcji. Uproszczeniom podlegały m.in. przyrządy celownicze. Początkowo pistolet był produkowany jedynie z charakterystycznym wymiennym magazynkiem bębnowym o dużej pojemności 71 nabojów, lecz jego spora masa, skomplikowana budowa i ładowanie spowodowały wprowadzenie już od 12 lutego 1942 do produkcji alternatywnych magazynków łukowych o pojemności 35 nabojów. W styczniu 1944 zaprzestano w ogóle produkcji magazynków bębnowych. W 1942 powstawały najbardziej uproszczone serie pistoletów, pozbawione przełącznika rodzaju ognia i strzelające jedynie ogniem seryjnym.
Pierwsza partia PPSz została wyprodukowana w fabryce w Zagorsku w czerwcu 1941, tuż przed atakiem Niemiec na ZSRR. Na skutek postępów armii niemieckiej, zakład ewakuowano na wschód do Wiatskich Polan w obwodzie kirowskim. Zakład ten pozostał głównym wytwórcą "pepesz", a ponadto ich produkcję uruchomiono w wielu innych fabrykach. Największą ilość wypuściły fabryki moskiewskie - ok. 3,5 miliona sztuk podczas wojny. W 1941 wyprodukowano 92 766 pistoletów PPSz, a w 1942 roku już 1 499 269 sztuk. Do końca wojny wyprodukowano ich ponad 5,5 miliona.
Wiele pistoletów PPSz podczas działań wojennych wpadło w ręce żołnierzy niemieckich, którzy chętnie używali ich w walce, zastępując nabój Tokariewa niemieckim Mauser 7,63x25 mm, który mając identyczne wymiary był słabszy od rosyjskiego. Wehrmacht nawet wydał oficjalną instrukcję obsługi w języku niemieckim. Ciekawostką jest, że w końcowym okresie wojny w Niemczech część z nich przystosowano do strzelania amunicją 9 mm Parabellum.

Co do ASG:

Za około 1000zł kupicie taką broń profesjonalną już z drewnianą kolbą.Nigdy nie spotkałem tej broni w realu ale szybkostrzelność z tego co słyszałem robi wrażenie.

Dragonuv SWD

Historia konstrukcji

Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku dowództwo Armii Czerwonej postanowiło ogłosić konkurs na nowy samopowtarzalny karabin wyborowy, następcę wyborowej wersji karabinu powtarzalnego Mosin wz. 1891/30. Nowa broń miała być uzbrojeniem jednego z żołnierzy drużyny lub plutonu i umożliwiać skuteczne rażenie celu wielkości człowieka z odległości do 1300 m.
Zadanie zostało powierzone biurom konstrukcyjnym Fiodora Barinowa, Jewgienija Dragunowa i Aleksandra Konstantinowa. Później dołączyło do nich biuro konstrukcyjne Michaiła Kałasznikowa. W roku 1961 do prób dopuszczono konstrukcje Dragunowa i Konstantinowa. Faworytem była konstrukcja Konstantinowa, prostsza i tańsza w produkcji (zastosowano nowoczesne technologie obróbki plastycznej). Jednak w trakcie prób poligonowych okazało się, że karabin Dragunowa jest celniejszy, bardziej niezawodny i trwalszy.

Standardowy celownik optyczny PSO-1 do SWD (x4)

Decyzją z 3 lipca 1961 roku nową broń przyjęto do uzbrojenia Armii Czerwonej jako "Снайперская Винтовка Драгунова". Do karabinu skonstruowano specjalną odmianę naboju 7,62 x 54 mm R oznaczoną jako 7N1 (szefem konstruktorów był Wiktor Sabielnikow). Pocisk naboju 7N1 miał rdzeń ołowiany i stalowy penetrator. Dzięki odmiennej konstrukcji pocisk posiadał lepsze własności przy strzelaniu na duże odległości (broń może strzelać zwykłą amunicją 7,62 x 54 mm R, ale wzrasta wtedy rozrzut).

Oczywiście da ASG też można dostać taką broń.

W następnych latach karabin SWD stał się standardowym uzbrojeniem strzelców wyborowych w większości armii państw Układu Warszawskiego.
Pierwsze egzemplarze karabinu SWD trafiły na wyposażenie Wojska Polskiego w 1965 roku. Zakupiono około 1300 sztuk karabinu, wystarczającą ilość, aby w karabin SWD wyposażyć każdą drużynę piechoty zmechanizowanej.
W następnych latach karabin był produkowany bez większych zmian konstrukcyjnych. Z czasem zastąpiono części drewniane plastikowymi. Zrezygnowano z wyposażania karabinów w zaczep bagnetu. Pojawił się za to zaczep do mocowania dwójnogu. Opracowano nową amunicję wyborową 7N14.

 No ASG:

Z dostępnością też nie będzie problemu tylko jak ktoś chce kupić taką replikę to polecam już profesjonalną.Trzeba liczyć się z wydatkiem koło 2000zł jak nie więcej.Taką broń sam bym sobie kupił gdybym miał na to kase.

AK101

AK-101 – rosyjski karabin szturmowy. Broń przeznaczona na eksport, oparta na konstrukcji karabinu AK-74M. Wersja skrócona tej broni nosi nazwę AK-102 (lufa długości 314 mm, długość całkowita 824/586 mm, masa 3,0 kg). AK-101 był eksportowany do Bhutanu, Indonezji, Kenii, Malezji, Somalii, Urugwaju i na Cypr.

Opis

AK-101 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Automatyka broni działa na zasadzie odprowadzania gazów prochowych z długim skokiem tłoka gazowego. Zamek ryglowany przez obrót (2 rygle). Rękojeść przeładowania po prawej stronie broni, związana z suwadłem. Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Skrzydełko bezpiecznika/przełącznika rodzaju ognia po prawej stronie komory zamkowej w pozycji zabezpieczonej zasłania wycięcie w którym porusza się rękojeść przeładowania. Kolba z tworzywa sztucznego, składana. Przyrządy celownicze mechaniczne, składają się z muszki i celownika krzywiznowego (nastawy do 1000 m), broń wyposażona jest w boczny montaż celownika optycznego.

AK74

AK-74 – karabinek automatyczny, który jest rozwinięciem konstrukcji karabinka AK. Opracowany w 1974, wprowadzony do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1976. Użyty po raz pierwszy w działaniach wojennych po wkroczeniu ZSRR do Afganistanu (24 grudnia 1979).
Różnice między AK-74 i AK (w nawiasie kursywą dane dla AK):

• Inna amunicja: kaliber 5,45 × 39 mm (7,62 × 39) o prędkości początkowej 900 m/s (710). Energia początkowa pocisku wynosi 1385 dżuli (1990), zapewniając 400-metrowy (300) zasięg rażenia. Masa naboju wynosi 10,75 g (18,21), masa samego pocisku – 3,42 g (8; niektóre wersje amunicji – 10). Nowy nabój został zaprojektowany w celu zwiększenia zasięgu broni (dzięki większej prędkości początkowej pocisku) oraz większej stabilności podczas strzelania ogniem ciągłym (dzięki zmniejszonemu odrzutowi).
• Inny magazynek (lżejszy – plastikowy lub bakelitowy , a nie metalowy).
• Kolba składana na bok broni (początkowo w AKS-74 metalowa, ramowa, w AK-74M z tworzywa sztucznego o kształcie identycznym jak kolba stała).
• Charakterystyczne cylindryczne, wielofunkcyjne urządzenie wylotowe zamontowane na lufie. Spełnia ono rolę hamulca wylotowego oraz osłabiacza odrzutu i podrzutu, dzięki czemu ustatecznia broń przy strzelaniu seriami. Dodatkowo pełni rolę tłumika płomieni, i kieruje część gazów prochowych do przodu, zmniejszając niebezpieczeństwo poparzenia gorącymi gazami żołnierzy znajdujących się obok strzelca.

AK-74 stanowi obecnie wyposażenie większości armii państw, wchodzących niegdyś w skład ZSRR. Produkowany był lub jest także licencyjnie (także w wersjach z opracowanymi lokalnie modyfikacjami) m.in. w byłej NRD (MPi AK-74N), Bułgarii, Chinach i Rumunii. Karabin AK-74 był używany bojowo podczas wojny w Afganistanie, I i II wojny czeczeńskiej. Pierwsza wersja AK-74 stała się podstawą do skonstruowania karabinów AKS-74, AKS-74U, AK-74M, AK-74N, AK serii 100 (Black AK), K-3, Wiepr. Każda z odmian może być wyposażona w pasywny celownik noktowizyjny NSPU. W fabryce Iżmasz w Iżewsku w ZSRR, będącej największym producentem konstrukcji M. Kałasznikowa w ZSRR, opracowano i rozpoczęto w 1991 produkcję wersji AK-74M, wyposażonego w nową, składaną kolbę z tworzywa sztucznego, wzmocnione urządzenie wylotowe i pokrywę komory zamkowej oraz wspornik do mocowania celownika optycznego. Wersja ta aktualnie jest zasadniczym wyposażeniem armii rosyjskiej. Opracowano także eksportowe wersje AK-74M oznaczone jako AK-101 (zasilana amunicją 5.56mm NATO) oraz AK-103 (zasilana amunicją 7.62 mm, tą samą co AK i AKM). W 1993 roku na uzbrojenie Armii Rosyjskiej wprowadzono nowy karabin AN-94, który miał z czasem zastąpić AK-74. Jednak po wyprodukowaniu jednej serii AN-94 jego produkcję wstrzymano i AK-74M pozostaje nadal podstawowym karabinem armii Federacji Rosyjskiej.

Co do ASG:

Osobiście posiadam tą broń przerobioną na Beryla i bardzo mi się podoba.Bardzo łatwo przerobić ten model na inne repliki a dostać takie cacko można za 350zł.

Karabinek wz. 96 Beryl

5,56 mm karabinek szturmowy wz. 96 – polski karabinek automatyczny, produkowany przez Fabrykę Broni „Łucznik” – Radom Sp. z o.o. Ma zastąpić w uzbrojeniu Wojska Polskiego karabiny kalibru 5,45 x 39 mm i 7,62 x 39 mm.

Troche o konstrukcji??!!

 Karabin wz. 96 Beryl jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka w prawo (dwa rygle). Mechanizm spustowy z ogranicznikiem długości serii umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym, seriami trzystrzałowymi i ogniem ciągłym. Przełącznik rodzaju ognia po lewej stronie broni. Oddzielna dźwignia bezpiecznika po prawej stronie komory zamkowej. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (możliwość użycia magazynków 20-nabojowych). Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego (ze szczerbiną) o nastawach od 100 do 1000 metrów, nastawa bojowa "S" odpowiada nastawie 440 m. Przyrządy celownicze wyposażone w trytowe źródła światła (do strzelań nocnych). Kolba metalowa składana na prawą stronę komory zamkowej (możliwość strzelania z kolbą złożoną).

Wersje:

• karabinek szturmowy wz. 96 Beryl – wersja standardowa
• 5,56 mm karabinek-granatnik wz. 1974 – zestaw składający się z karabinu wz. 96 i granatnika podwieszanego wz. 74 Pallad
• karabinek wz. 96 Mini-Beryl – wersja z lufą skróconą do 235 mm. Zakres zmian w stosunku do karabinu jest identyczny jak w przypadku karabinka wz. 88 (nowe urządzenie wylotowe i podstawa celownika). Dla karabinka wz. 96 opracowano krótszy, 20-nabojowy magazynek. W 2005 na zamówienie Żandarmerii Wojskowej powstała nieco zmodyfikowana odmiana Mini Beryla, w której zmienił się m.in. zespół suwadła z tłokiem, uniwersalna szyna montażowa MIL-STD-1913, przekrój rury gazowej, urządzenie wylotowe, dodano chwyt przedni z zespołem szyn montażowych i osłony cieplne.
• karabinek wz. 2004 – wersja powstała w efekcie doświadczeń irackich. Łoże karabinu wyposażono w przedni chwyt pistoletowy (ułatwiający długotrwałe noszenie broni w rękach w czasie pieszego patrolowania). Po bokach łoża pojawiły się krótkie szyny Picatinny (zgodne ze standardem NATO), na których można montować oświetlenie taktyczne i wskaźniki laserowe. Nową konstrukcję ma także podstawa umieszczona nad pokrywą komory zamkowej. Jest ona także zgodna ze standardem NATO. Egzemplarze karabinu wz. 2004 prezentowane jako uzbrojenie IV zmiany polskiego kontyngentu w Iraku miały zamocowane na tej szynie celowniki holograficzne EOTech 552. Karabin posiada nową kolbę składaną o regulowanej długości. Skonstruowano także nowe magazynki z przeźroczystego tworzywa sztucznego.
• Beryl-Sport (wcześniej nazywany Beryl IPSC )- zaprezentowana w 2003 strzelająca wyłącznie ogniem pojedynczym, wersja samopowtarzalna, przeznaczona na rynek cywilny (na potrzeby strzelectwa praktycznego).
• Beryl Commando (prototyp miał na komorze zamkowej wybitą nazwę Comando)- opracowana w 2006 roku wersja z lufą długości 375 mm (z urządzeniem wylotowym 406 mm). Nie została przyjęta do uzbrojenia WP ale nadal trwają prace nad jej rozwojem. Pierwsza wersja tej broni poza zmianami związanymi ze skróceniem lufy nie różniła się od kbs wz. 96. Później zaprezentowano prototyp z mechanizmem spustowym pozbawionym ogranicznika długości serii z obustronnym skrzydełkiem przełącznika rodzaju ognia/bezpiecznika. W 2007 roku zaprezentowano kolejną wersję Beryla Commando. Posiada ona mechanizm spustowy z ogranicznikiem długości serii, łoże z trzema szynami zgodnymi z MIL-STD-1913 (do dolnej zamontowano chwyt przedni), długa szyną MIL-STD-1913 nad pokrywą komory zamkowej i stałą kolba teleskopową o regulowanej długości.

         Co do ASG:

Na rynku nie pojawiła się jeszcze taka replika ale fabryka w Radomiu podpisała kontrakt na produkcje.
Trzeba będzie się liczyć na wydatek od 1000zł w górę.Sam osobiście posiadam AK 74 RK06 stylizowanego na Beryla.Jeśli komuś naprawdę zależy na takiej broni polecam przerabianie sam osobiście kupiłem przerobionego i jestem bardzo zadowolony.

AK 47

Karabinek AK (ros. Автомат Калашникова – automat Kałasznikowa, polskie oznaczenia: 7,62 mm pmK, 7,62 mm kbk AK) – karabin automatyczny konstrukcji radzieckiej z okresu po II wojnie światowej.

W ZSRR prace nad bronią strzelającą nabojem pośrednim rozpoczęły się się już w latach 30. XX wieku, kiedy konstruktorzy radzieccy, w ramach przyjacielskiej współpracy technicznej, zapoznali się z niemieckimi osiągnięciami w tej dziedzinie. Pracowano równocześnie nad amunicją i bronią kalibru 7,62 mm oraz 5,5 mm. Działania te, zostały zarzucone w momencie wybuchu wojny. Zajęto się bieżącymi potrzebami frontu. Zainteresowanie bronią na nabój pośredni, powróciło po zdobyciu pierwszych egzemplarzy niemieckich karabinów MKb-42 oraz pojawieniu się, dostarczanych z USA, karabinków M1 Carbine.

We wrześniu 1943 roku, w OKB-44 kierowanym przez inż. Jelizarowa, zakończono prace nad nabojem pośrednim 7,62 mm x 41. Został on przyjęty do uzbrojenia jako Nabój wz.43. Od marca 1944 rozpoczęto jego eksperymentalną produkcję w fabryce nr. 543 w Uljanowsku.
W listopadzie 1943 roku ogłoszono pierwszy konkurs na całą rodzinę broni. Miała się ona stać podstawą uzbrojenia strzeleckiego Armii Radzieckiej. Miał to być: karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny (wg radzieckiej nomenklatury – automat) strzelający nabojem pośrednim i ręczny karabin maszynowy. Nowy typ karabinu automatycznego, według założeń, miał być bronią wsparcia. Miał zwiększać siłę ognia drużyny piechoty w ataku i obronie. Nie miał być podstawową bronią piechoty, a jedynie następcą pistoletu maszynowego. Jego masa miała wynosić do 5 kg, a z dwoma pełnymi magazynkami nie przekraczać 9 kg. Broń nie mogła być dłuższa niż 1000 mm, a lufa nie krótsza niż 500 mm. Magazynek miał mieć pojemność co najmniej 30 naboi.
W efekcie powstało 15 prototypowych karabinów automatycznych konstrukcji m.in. Tokariewa, Diegtiariowa, Korowina, Baryszewa, Konstantinowa, Stieczkina, Korobowa (TKB-48) i Sudajewa (AS-44). Wszystkie konstrukcje, po próbach, odrzucono. Najbardziej udany okazał się AS-44, który, jako jedyny, przeszedł pełny program prób. Skoncentrowano się więc na jego doskonaleniu. Do pomocy, choremu na białaczkę, konstruktorowi przydzielono asystenta – M. T. Kałasznikowa. W wyniku dalszych prac udało się zmniejszyć masę broni do 4,8 kg. Inne parametry były jednak dalej niezadowalające. Z tego powodu komisja wojskowa odrzuciła także ten projekt.

Co do ASG:
 Są różne wersje tej repliki więc trudno ją po krutce opisać ale są wersje dla amatorów bardzo tanie można coś znaleźć dla siebie za jedyne 150zł i bardziej profesjonalne od 350zł.Różnią się materiałem wykonania.Polecam bronie full metalowe bo w wirze walki nigdy nie wiadomo kiedy broń nam spadnie czy też uderzymy nią o ścianę.Repliki AK47 można znaleźć na wszystkich stronach AirSoftowych więc z dostępnością też nie ma problemu.Posiadałem replikę Ak47 za 225zł i dobrze ją wspominam tylko celownik mi odpadł bo z ABS był wykonany.